DE REST

Dag 15
Geen wake up call. We doen het vandaag rustig aan. Eerst een ontbijtje in de o zo gezellige eetzaal. Daarna besluiten we een strandwandeling te gaan maken die uiteindelijk bijna twee uur zal duren. Het is prachtig warm weer en aan de vloedlijn heerlijk. Grote golven, ook vandaag hangt de rode vlag. Toch is er een aantal badgasten die hun leven waagt. Het zullen wel Duitsers zijn, want die worden in Scheveningen ook altijd uit de muien gehaald. Zij lezen dat bord ook altijd verkeerd met “verboden te zwemmen” , “don’t swim” “herzlich willkommen”.
Onderweg komen we de hotels tegen die door de tsunami ernstig zijn getroffen. Aan de strandrand hebben ze nu betonnen muren opgetrokken. We worden regelmatig allervriendelijkst door de beach boys aangesproken. Na een gezellig praatje komt dan altijd de excursie weer langs die zij hebben aan te bieden. Lieve jongens maar zonder schoenen en een haveloos overhemd geven mij weinig vertrouwen. Ik neem op het keerpunt een Colaatje en kijk even naar een cricketwedstrijd. In Holland begrijp ik er al geen snars van dus hier ook niet.
Eenmaal op de kamer pakken wij onze koffers en gaan nog even naar het zwembad. Het water is heel verfrissend en ik neem een laatste Lion beer. Door het drankje van Veer “mixed fruit juice” moest ik er wel 20 minuten op wachten maar het was dan ook zeer vers. We kijken nu tegen de achterkant van het hotel aan. Een triest fabriekswand lijkt het wel. Als ik later met de pool guard in gesprek raak blijkt ook dit Hotel zware schade te hebbe opgelopen. Een beetje stukadoor zou hier zijn hard kunnen ophalen. Wat een triest gezicht. Ik zeg tegen veer dat je hier niet op een kamer zit maar in celblok H als je die muur bekijkt. Alleen de Russen genieten hier voor 100 %.
Als we op de kamer de laatste zaken inpakken blijkt de chauffeur en al te zijn. Een half uur te vroeg. Geen bus maar een mooie Toyota waar we met zijn tweeën de rit naar Colombo mee maken. honderdtachtig kilometer rijden naar het vliegveld boven Colombo .De chauffeur praat voluit uit en wij doen mee. Onderweg geeft hij tekst en uitleg over alles wat de moeite waard is . De theeplantages die we zien, de kaneel bomen de rijstvelden, de rubberbomen. Ook begint hij over het eten. Als we zeggen dat we iets lekkers hebben gegeten waar we ook kwamen weet hij hoe het heet. Papadam. Prompt stopt hij bij een supermarkt en kopen we dat spul. Onderweg stopt hij gewoon op de snelweg zonder vluchtstrook om ons iets beter te kunnen laten zien. Bij Combo zegt hij dat de weg naar het vliegveld 28 km lang is maar wel een tolweg is . Wij kunnen kiezen maar dan ook betalen. Wij kiezen voor de stad en zien veel meer. Na 3,5 uur staan we dan op het vliegveld. Maar ook daar staat weer iemand van de lokale agent voor ons klaar. Hij raadt aan eerst geld terug te wisselen en dan in te checken. Er staat al een hele rij Duitsers te wachten , maar hij loodst ons er langs en niemand durft iets te zeggen want hij ziet er ook uit als iemand waar je niets tegen moet zeggen. Zonder gene checken wij in.
De vlucht duurt een uur dus de maaltijd was dit keer daarop afgestemd. Het vergrootglas zat er gratis bij.
Op het kleine vliegveld van Male gaat alles gesmeerd. Douane en de bagage. Ik ga eerst geld kopen, we worden ook nu weer opgevangen door een jongen van de lokale agent hier. In de hal draagt hij ons over en we lopen door naar het water. Daar ligt dan de speedboot. In een half uur tijd ketsen we over de oceaan naar ons atol. Het is donker rond half 9 dus meer dan lichtjes zien we niet. Dan zien we ons eiland. Koffers mogen we ons niet mee bemoeien. We meren aan bij het hotel en halverwege het pad staat al weer iemand van het hotel. Komt niet vaak voor dat we helemaal niets hoven uit te zoeken. De receptionist legt ons alle spelregels uit. En we gaan naar onze lodge. Schitterend ding. Met een badkamer zo groot maar wel buiten, heel leuk gedaan. Als de koffers er zijn is het al 23.15 uur we hebben nog maar drie kwartier ofwel drie rum cola’s voor de bar sluit. We kunnen in het donker de lodge nog vinden en het slot open krijgen. Naar binnen en door naar buiten om te douchen. Toen ging echt het licht uit.
Dag 16
We slapen uit tot een uur of acht. De zon priemt al door de zonwering. Eerst maar eens ontbijten een vaste tafel in de eetzaal en een personal ober. Buiten is het behaaglijk warm met een briesje. Een leuke open tent of hoe moet je zo´n gebouw noemen. Aan alle kanten open, fans aan het dak en het doet wat de verlichting betreft wat ridderzaalachtig aan. Geen geluidsoverlast door zand op de vloer, veel hout en een schuin, veelhoekig plafond. Zeer ruime keuze in spijs en drank.
Na het ontbijt op verkenning over het complex dat tevens het gehele eiland is . Het heet het noordelijk atol van de Maldiven. Voor de deur het strand van wit zand, eigen ligstoelen, koraalrif al na tien meter.
We wandelen telkens een stuk naar de volgende bar met allemaal eigen namen. Doen daar een drankje en gaan weer verder. Er is een oceaankant met zeer hoge golven en een atolkant met water azuurblauw zo rustig als een meer. We zijn overtuigd dit is een paradijs, waar loopt adam. Vooral aan de oceaankant hebben we lang zitten genieten van de hoge golven. Het onthaast ontzettend. Tussendoor pakken we een lunch en vervolgen onze weg,
Aan het einde van de middag even douchen en dineren.
Daarna even zitten in de mainbar. Gezellig druk. Alle nationaliteiten zijn er aanwezig. Chinezen , russen Engelsen. We gaan ergens zitten niet wetend wat er gaat gebeuren. Er wordt een scherm naar beneden getrokken en een beamer klaargezet. Toch geen presentatie hoop ik. Er gaat een vent voor mij staan, en dat moet je nooit doen. Ik gok Engeland dus vraag ik mijn Havo-engels of hij daar de hele avond blijft staan. Hij vraagt of ik uit noord Duitsland komen gelet op mijn accent. Ik denk jij wil van onderwerp veranderen. Maar dan blijkt hij de inleider te zijn want hij pakt de microfoon. Ik zeg al niets meer. Het blijkt een onderwaterfilm. Schitterende opnamen duidelijk door professionals gemaakt. Alle vissen, haaien roggen, koraal komt langs. Het blijkt uiteindelijk een promofilm te zijn van de duikers op de steiger. Er komt een ouder echtpaar voor onze neus staan. Maar ze lopen al snel door. Waarschijnlijk wilde dame zien of de achterkant van het scherm ook boeiend was want even later zie ik haar plotseling in een waterpartij vallen . Tot haar middel valt zij erin hilariteit. Ik roep naar veer kijk naar die Chinees in het water. Ze wordt door haar man eruit getrokken en met haar hand voor haar mond zwaait ze naar iedereen. Zo die kan zich weer gaan verschonen. We drinken leeg en gaan naar bed.
Dag 17
Weer het ontbijtritueel. Daarna kan we in 10 stappen van ons huis naar het strandje en verblijven daar de hele dag. Veer ziet een rog. Ik ga mijn onderwatercameraatje halen en film nog wat andere vissen. Af en toe een drankje halen, lunchen en weer verdere op de strandstoel onthaasten met de e- reader. We kijken of er nog een excursie te maken is. Maar de prijzen zijn verschrikkelijk. 200 dollar voor een tocht van 4 uur naar male. Dat doen we maar niet op eigen houtje met een boot kan niet . Ook een duikbril kost 45 dollar en dan heb ik niet eens meer gekeken naar zwemvliezen en een snorkel. Ook waterschoenen kosten hier 2 dollar waar je bij ons misschien 5 euro hooguit een tientje betaalt bij de Schoenenreus.
S’Avonds bij het diner sta ik bij de toetjes. Net als ik wil opscheppen van een zojuist aangevoerde maagdelijke taart wil een Chinese jongedame die eerst fotograferen. Ik wijk terug en spring met twee v-tekens gemaakt met mijn vingers voor de camera, dat zijn ze toch gewend denk ik. Meteen wil ze mij fotograferen. Gekke lui. Dan staat een andere Chinese op te scheppen en ik hou mijn bord bij. Ze verontschuldigt zich dat ze mij oversloeg en legt er een stukje taart op. Maar ook niet gek als ik verder nog een ander stuk pak houdt zij haar bord bij en lacht. Ze hebben dus blijkbaar ook gevoel voor humor. Na het eten gaan we de stijger op (jetty). Ze gaan daar de vissen voeren met wat etensafval. Een leuk schouwspel onder wat schijnwerpers. Een aantal haaien van een meter of anderhalf, een vijftal roggen met een spanwijdte van een meter en veel kleinere vissen komen erop af.
We zitten vlakbij de disco en gaan daar zitten. Een tweetal – niveau klaas Boot voor al uw partijen – kweelt daar wat songs van Tom Jones en Engelbert Humperdink. We doen ons drankje en taaien rond 10 uur af. Veer naar bed en ik doe dit stukje.
Dag 18
Vandaag geldt de tekst “rozengeur en maneschijn” v.w.b. het gedeelte .. en hij is precies hetzelfde als de twaalfde of de tiende. We herhalen het vrijwel nietsdoen van gisteren. Wel lekker in een jaar dat ieder dag anders hectisch is. We ontbijten en gaan naar ons privéstrandje. Onze zwarte rog is er dan al. Nu lukt het mij om hem met de onderwatercamera te filmen. Dus geen foto. Ik ga verder voorzichtig de zee in op mijn slippers om scherp koraal te vermijden, Ik zie vele visjes en vissen zoals ze bij ons alleen maar in aquaria te zien zijn. Ik film ze allemaal. Eenmaal terug blijkt mijn lens te zijn beslagen . Goede les, geen film terugkijken op het strand want er komt geheid een waterdruppel in het huis. Na de lunch ligt er een veel grotere grijze rog klaar om gefilmd te worden dit lijkt mij wel maar helaas is de haai mij weer te snel af. Wel film ik nog wat visjes. Eentje wil spelen met mijn camera en zwemt er telkens met een bloedvaart op af om dan snel weer om te keren. Hij maakt het mij makkelijk om hem te filmen. Smiddags is het water hoger en de zonnestand anders dan is het veel moeilijker om ze te spotten. Morgenochtend maar weer proberen. Ik weet nu waar sommigen wonen en hoe ze onder het koraal vandaan te krijgen.
We lezen voor het eten nog wat op de kamer en gaan de dan het vissen voeren filmen. Dus weer geen foto’s. De haaien zijn het felst en de roggen gaan gewoon op de bodem liggen. We drinken nog wat in de bar en zijn moe va het nietsdoen. Zo moet het in het paradijs ook zijn geweest. Ideaal ook voor wethouders die van vissen houden en op vakantie niets willen doen dan alleen een drankje.
Dag 19.
We doen nog een keer hetzelfde. Gaan uitzoeken hoe laat we moren naar de steiger moeten voor de terugvaart naar male en het vliegveld. Ik straal dit stukje naar jullie op met nog wat foto’s. Ik vond het leuk om zo weer wat aan verslaglegging te doen en uit de reacties af te leiden beviel het de meesten ook . Aan een mooie en geslaagde vakantie is weer een einde gekomen. Bedankt voor jullie reacties en snel weer tot ziens live.