Dag 14

Ik heb jullie op het verkeerde been geholpen met de opmerking dat de vakantie feitelijk is afgelopen. Ik bedoel daarmee de rondreis. Want de meesten hebben nu nog een strandverblijf en wij gaan morgen door naar de Malediven waar wij nog een paar dagen gaan luieren en snorkelen. Dus of daar nog reisverslagen vandaan komen we zullen het zien.
Vandaag rijden wij naar dat Hotel voor dat strandverblijf van de groep.
We rijden langs de schitterende zuidkust van Sri Lanka naar de vestingstad Galle voor een bezoek aan de prachtige ommuurde VOC-stad een bolwerk van de Nederlandse VOC. Het poortgebouw uit 1669, de Nederlands Hervormde kerk uit 1755. Weer veel jong gestorvenen. Nederlandse straatnamen, zoals Lijnbaan. Eind achttiende eeuw namen de Engelsen de stad over.
Van de tsunami is weinig meer te merken. Er zijn iets verder van de kust met buitenlandse hulp huisjes gebouwd.
We stopen ook nog bij een schildpaddencrèche. Er worden eieren verzameld, genummerd en begraven. Na vijfenzestig dagen worden de kleintjes geboren, twee dagen opgevangen en dan in zee vrijgelaten. Zo is hun overlevingskans veel groter.
Dan naar naar een groot strandhotel iets ten Oosten van Galle. Reisleider Nihal en lokale gids Sammy, een ijzersterk duo, beëindigen nu hun taak. Wij blijven er maar één nacht. Vandaag grote golven op het strand, zwemmen afgeraden.
We besluiten na een drankje te hebben gedaan in de baar naar het stadje te lopen. Maar buiten het hotel een tuc tuc diver. Och waarom niet en we spreken een prijs af voor heen en terug. Daar aangekomen wil hij nog geen geld. Geen wonder hij gaat met ons mee wandelen. Maar de winkeltjes stellen niets voor. We zoeken wat souvenirs en palmolie. Hij hoort dat als we dat in een apotheek vragen. Meteen belt hij een vriend. Dan zweert hij dat hij wel een adres heeft. Och waarom niet. Weer op avontuur. Is het wel veilig denk ik nog. We hebben zo onze ervaringen in Turkije. Hij praat honderduit en houdt van de Hollanders. Ja ja denk ik. Hij stuurt de weg af en binnen no time tutucen we in een negororij. Ik vraag waar we zijn het blijkt Koggala. Overal bosjes met hier en daar een huis en vuurtjes. Een nederzetting van 350 families. Dan vertelt hij waarom de Nederlanders zo goed zijn. Heleboel geld opgehaald na de Tsunami dat de president in zijn zak heeft gestoken. Maar toen de Nederlanders dat hoorden zijn er naar hier gekomen en hebben zelf huizen gebouwd. Hij was ook getroffen en woonde nu in een Tsunami huis zoals hij dat zelf noemde. Op de vraag of hij er happy mee was. Zei hij trots hoe groot het huis was. Opeens zie ik een bord herbal garden, ok we gaan dus inderdaad goed. We blijken daar in het winkeltje goede zaken te kunnen doen. We kopen meer dan we van plan waren maar ze hadden alles wat ze in Kandy hadden maar veel goedkoper. De baas legt uit dat hij het met zijn kinderen drijft en geen medewerkers vette salarissen behoeft te betalen of commissie.
Op de terugweg stopt hij nog even voor huis van zijn moeder die meteen naar ons begint te zwaaien. Hij zet ons weer keurig voor het hotel was maar wilde wel weten voor hoeveel wij hadden gekocht. Hij zal er toch wel iets aan over houden denk ik. Ik gun het hem.
We borrelen nog wat met het groepje Rotterdammers. Twee kerels en drie dames. Allen leuke mensen. No nonsense mensen met een groot gevoel voor humor. Vooral de voormalige agent Joop Hoorn. De veiligheids man van de wijk Charlois in de havenstad.
Daarna douchen en naar het restaurant. Nou dan zijn we blij dat we morgen weer weggaan. De eetzaal is ongezellig en klinkt hol door het kale beton, het eten smaakt vlak. Joop vraagt of er een Mac is op de Malediven want dan gaat hij mee. Hij had zojuist loei pittig vlees naar binnen gespoeld met Bier.
We gaan nog even naar het terras maar daar speelt een DJ . We verstaan elkaar niet dus maar naar de kamer die er pal naast is. Veer snurkt inmiddels door het lawaai heen en ik type dit stukje .
.