Dag 8

Vertrek op de gewone tijd van half negen. We gaan eerst een bezoek brengen aan een dorpsschooltje. Ook al is het zondag , heeft Nihal het voor elkaar gekregen dat de leerlingen en de onderwijzer aanwezig zullen zijn. Uit de fooienpot worden nog schoolspullen gekocht in een lokaal winkeltje. Onderweg nog even een tempel meegepikt.
Sommigen van de groep hebben pennen, ballonnen en koekjes bij zich. Er zitten achtendertig leerlingen van vijf tot tien, verdeeld over vijf leerjaren met drie onderwijzers op dit schooltje. Eerst brengen we een bezoek aan de lokaaltjes , als de kinderen gaan zitten worden de spullen uitgedeeld. Ze spreken al een woordje Engels en vragen dan hoe je heet. Als ik het vraag krijg ik namen te horen die ik na drie keer herhalen nog niet kan nazeggen. Ze hebben wel allemaal lekker koppies.
Dan gaan we naar het schoolplein. Hier krijgen ze meestal les vanwege de warmte .Een ouderwets schoolbord met een krijtje. Reisleider Nihal schrijft in Singalees schrift fonetisch een Nederlands welkom. De kinderen lezen het foutloos op. Ook ons schrift kunnen ze lezen. Liedjes worden gezongen. Het gezamenlijke repertoire van ons Nederlanders blijkt niet zo groot. Maar hoofd schouders en dan nog wat , dat ik niet ken, weet een groot gedeelte van de groep te zingen voor de kinderen, die de gebaren al snel meedoen. Een Belgische blijkt een lerares te zijn. Ze wil laten zien waar wij vandaan komen en er wordt een kaart gehaald. Maar het spreekt de kinderen niet aan. Dan legt ze uit dat het 10000km is en de klas haakt af. Ze maakt een pas en zegt dat dit een meter is. Maar inmiddels is het cabaret voor onze groep geworden.
Dan een wordt er nog een gezamenlijk spel gedaan. Bij het afscheid de mogelijkheid voor een donatie voor een nieuw schoolgebouw. Het geschonken bedrag en het e-mailadres worden netjes in een schrift opgeschreven. Zo krijgt het geld de juiste bestemming.
Later bezoeken we een lokale familie. We bezichtigen het huis geheel opgetrokken uit leem. We krijgen een kop van de beste thee met palmsuiker en vervolgens een demonstratie van het dagelijkse leven. Een kokosnoot wordt gepeld, geraspt, graan wordt vermalen en bijgemengd, roti worden gebakken, sambal wordt gemaakt. We krijgen een maaltje van roti, sambal. Ook wordt voorgedaan hoe ze de panelen vlechten voor de dakbedekking. Alleraardigste vrouwen, want een kerel zien we nergens.
In de middag gaat twee derde van de groep naar de beroemde Leeuwenrots van Sigiriya, sinds 1982 werelderfgoed. Ze klimmen de twaalfhonderd treden omhoog. Maar wij gaan niet mee. We hebben een afspraak voor een herbal massage van een uur. Ik ben snel over mijn teleurstelling heen dat ik een masseur heb. De jongen is een kop kleiner maar weet wat hij doet. Vreemd wel dat er een scheut olie in mijn haar gaat. Ik vraag nog hoe snel ik een afro kapsel kan gaan dragen, maar het blijkt voor de hoofdmassage te zijn. Vera had net haar haar gewassen. Ik zij nog dat die wetlook haar goed staat. Bijna geen plekje wordt overgeslagen jullie begrijpen wat ik bedoel. Het zijn niet direct de heerlijk geurende oliën van de tuinen. Meer een vaag stopverf luchtje. Maar het heeft zijn effect.
Daarna wil nog wat lunchen en we lopen aan het einde van het pad naar wat winkeltjes. Veer wil een pluutje want In Kandy regent het vaak. We worden een kunstwinkeltje ingelokt en besluiten de kunstenaar wat centen te gunnen. Hij maakt alles zelf met zijn vrouw. Veer gaat voor een batik doek , die hij fase voor fase van het batikproces kan laten zien. Ik ga voor een olifant. Van Mahonie. Echt een kunststukje en een mooie herinnering . Bovendien mag ik die beesten wel zoals meerdere mensen. Maar geen plu. Hij weet er wel een aan de overkant maar helaas. Dan zegt hij 200 meter verderop zeker. Het is al donker aan het worden en ik wil de weg terugvinden samen met mijn nachtblinde echtgenote. Hij heeft een oplossing de taxi, hij staat toevallig al klaar : …en Tuc tuc. We spreken een prijs af. En de jongen scheurt ons over die 200 meter heen die met een tuc tuc wel 400 meter blijkt te zijn. Hij parkeert voor de winkel en inderdaad een plu. Zo spelen ze elkaar de bal toe bedacht ik mij. Onderweg rijdt hij nog in het pikkedonker bijna een hond voor zijn edele delen. Met zwenk ontwijkt hij en zit ik bij Veer op schoot. Ik vraag of de parachutes onder de stoel liggen. Maar we komen dan toch weer veilig aan. Nog even in de bar en dan dineren. Vanavond wat vroeger uit de bar en dan naar bed . Morgen wordt het werken en om 0700uur op.